ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ - Ένας ΆΓΙΟΣ που σήμερα ίσως να τον έλεγαν «ΒΑΝΔΑΛΟ», «ΑΚΡΑΙΟ» ή «ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΗ»…

Σήμερα, στη γιορτή του Αγίου Νικολάου,

τιμούμε όχι μόνο τον προστάτη της θάλασσας,

αλλά και ένα ανυπέρβλητο πρότυπο μαχητικότητας, πραότητας και αδιάλλακτης πίστης.

Έναν άνθρωπο που μέσα του κράτησε την πιο λεπτή ισορροπία:

καρδιά ταπεινή – φρόνημα αδάμαστο.

Το Απολυτίκιό του τον ονομάζει «κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος».

Και όμως, πίσω από αυτή την απέραντη πραότητα έκαιγε φωτιά:

φωτιά που δεν επιτρέπει παραχάραξη της Πίστεως,

φωτιά που δεν ανέχεται βεβήλωση της Αλήθειας,

φωτιά που ζητά η Ορθοδοξία μας να παραμένει ατόφια —

καθαρή σαν κρυστάλλινο νερό, όπως την παρέδωσαν οι Πατέρες μας.

Γι’ αυτό και όταν ο Άρειος τόλμησε να αλλοιώσει το δόγμα της Εκκλησίας,

ο Άγιος Νικόλαος δεν συμβιβάστηκε,

δεν ωραιοποίησε,

δεν έκρυψε την αλήθεια πίσω από «αγαπολογίες»,

ούτε χαμογέλασε «θεσμικά».

Κινήθηκε!

Μίλησε!

Αντέδρασε!

Σηκώθηκε, στάθηκε μπροστά σε όλους

και του έδωσε το ιστορικό χαστούκι που έμεινε για πάντα ως σημάδι της Ορθοδοξίας —

όχι χαστούκι οργής, αλλά μαρτυρία ότι η αλήθεια ΔΕΝ διαπραγματεύεται.

Κι αν ο Άγιος Νικόλαος το έκανε αυτό σήμερα,

σε μια σύγχρονη «σύνοδο ειδικών»,

σε μια «στρογγυλή τράπεζα διαλόγου»,

ή σε κάποια «οικουμενιστική φιέστα»;

Ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι θα του έλεγαν:

«Βάνδαλος», «εξτρεμιστής», «ακραίος», «ταραχοποιός».

Και όμως, η Εκκλησία τον τιμά ως Άγιο.

Και η Ιστορία ως Νικητή.

Και σήμερα…ως Νικόλαος, γιορτάζω μαζί του.

Φέροντας το όνομά του —έστω κι αν το φέρω αναξίως—

νιώθω πως η πορεία του Αγίου δεν είναι θρύλος μακρινός.

Είναι ο δρόμος που προσπαθούμε

—με τις αδυναμίες μας, με τα λάθη μας, με την ανθρώπινη μικρότητά μας—

να περπατήσουμε κι εμείς.

Δεν με ενδιέφερε ποτέ η καρέκλα, η δόξα, ή το χάιδεμα του συστήματος.

Είχα φτιάξει άλλη ζωή· ήρεμη, σταθερή.

Αλλά όπως ο Άγιος Νικόλαος στάθηκε απέναντι στην πλάνη της εποχής του,

έτσι και εγώ στάθηκα απέναντι στην πλάνη της δικής μας.

Όχι γιατί είμαι Άγιος — απέχω έτη φωτός.

Αλλά γιατί δεν μπορώ να βλέπω την Πατρίδα μου να τραυματίζεται και να σωπαίνω.

Ο Άγιος Νικόλαος υπήρξε:

προστάτης των αδικημένων,

παρηγορητής των φτωχών,

στήριγμα των ταλαιπωρημένων,

και ασπίδα της Πίστεως.

Και όσο ο Θεός μου δίνει δύναμη,

αυτό θα συνεχίσω να παλεύω:

να στέκομαι πλάι στον Έλληνα, στον στρατιωτικό, στον αγρότη, στον εργαζόμενο, στον αδικημένο.

Να υψώνω φωνή εκεί όπου άλλοι σιωπούν.

Να πράττω εκεί όπου άλλοι βολεύονται σε προεδρίες, σε τίτλους και σε γραφείο.

Το χρέος μας σήμερα

Ο Άγιος Νικόλαος δεν μας καλεί σε μια πίστη χλιαρή.

Μας δείχνει δρόμο ανδρείας:

πίστη που δακρύζει από αγάπη,

αλλά και φλέγεται από αγώνα.

Κι αυτόν τον διπλό δρόμο —

πραότητα και μαχητικότητα —

αυτόν προσπαθεί να κρατά ο Ελληνικός Παλμός.

Με σεβασμό, με ορθόδοξο φρόνημα, με αγάπη για τον άνθρωπο,

αλλά και με φωνή καθαρή, ασυμβίβαστη, αληθινή.

Χρόνια πολλά σε όλους τους Νικόλαους και τις Νικολέτες.

Και στους αδελφούς μας στη θάλασσα —

ο Άγιος να τους σκεπάζει σε κάθε κύμα.

Και σήμερα, προσευχόμαστε να μας δώσει ο Άγιος Νικόλαος τη δική του δύναμη:

την πραότητα που παρηγορεί,

και τη μαχητικότητα που δεν αφήνει το ψέμα να γίνει καθεστώς.

Χρόνια πολλά σε όλους.

Ο Άγιός μας να σκεπάζει την Πατρίδα μας και να φωτίζει κάθε μας βήμα.