Σαν σήμερα, την ιερή ημέρα που η Εκκλησία μας γιορτάζει την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, έφυγε για τους ουρανούς ο Στέλιος Καζαντζίδης – ο Στέλιος μας, ο Στέλιος μου, που τόσο βαθιά αγάπησα. Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Ο άνθρωπος που δεν τραγουδούσε απλώς,∙ μιλούσε με την ψυχή του. Κάθε λέξη ήταν δάκρυ ,προσευχή, πόνος και ελπίδα.
Ο Στέλιος δεν ήταν μόνο το αστέρι του Πόντου αλλά έγινε η καρδιά και η φωνή του λαού μας. Τα βράχια του τόπου μας εάν είχαν φωνή, αυτή τη χροιά θα είχε.
Με το τραγούδι του ένωνε όλους τους Έλληνες – πρόσφυγες και ξενιτεμένους, εργάτες και αγρότες, φτωχούς και ξεριζωμένους. Μέσα στη φωνή του ακουγόταν η Ελλάδα ολόκληρη: η πίκρα της ξενιτιάς, το δάκρυ της μάνας, ο αγώνας του τίμιου εργάτη, αλλά και η κρυφή φλόγα της ελπίδας.
Κι όμως, παρά τη δόξα, έζησε απλά, καθαρά, ταπεινά. Μακριά από τα φώτα και τα ψεύτικα μεγαλεία, κράτησε καθαρή την καρδιά του και τίμησε με το βίο του την αλήθεια και την εργατιά. Η ζωή του ήταν αγώνας, ήταν ένα μεγάλο μάθημα τίμιας ζωής και αγάπης για τον συνάνθρωπο.
Σήμερα, που η πατρίδα μας δοκιμάζεται από δυσκολίες και αβεβαιότητες, η παρακαταθήκη του Στέλιου επιτάσειι, να παλέψουμε για δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια.
Η φωνή του μένει οδηγός και παρηγοριά. Μια φωνή που μας ξεσηκώνει, μας συνεπαίρνει και μας θυμίζει ότι ΕΝΩΜΕΝΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΛΥΓΙΖΕΙ.
Στέλιο, η ψυχή σου έγινε τραγούδι και το τραγούδι σου έγινε λαός - Ελλάδα.
Μας δείχνεις τον δρόμο να αγαπάμε τον τόπο μας και να ζούμε τίμια, όπως έζησες εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου