ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΑΨΑΝ ΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ.... ΤΗΝ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!

 

Η Σμύρνη, το στολίδι του Ελληνισμού, τυλίχτηκε στις φλόγες στις 13 Σεπτεμβρίου 1922. Η ελληνική και αρμενική συνοικία κάηκε από φωτιά που άναψαν εσκεμμένα οι τουρκικές αρχές.  Πάνω από 150.000 Έλληνες και 12.000 Αρμένιοι σφαγιάστηκαν ή εκδιώχθηκαν.

Από το Κορδελιό της Σμύρνης, Κορδελιό σημαίνει Λεοντόκαρδος, έλκω κι εγώ την καταγωγή μου. Πολλές φορές Θυμάμαι τα δάκρυα νοσταλγίας της γιαγιάς μου, της Χρύσας της Σμυρνιάς, το γένος Πετρή Παντελή, όταν μιλούσε για το αρχοντικό σπίτι με τον κήπο που μύριζε γιασεμιά και βασιλικούς και για τις υπέροχες τριανταφυλλιές με τα ευωδιαστά τους άνθη λ. Για την κουζίνα που μύριζε λιβάνι, κουρκουμά κανέλα και γαρύφαλλο.

 Για τα αδέλφια της, δώδεκα στον αριθμό, που με τα καΐκια τους –της περίφημες Γκουρίτες–έμελε να διασώσουν πολλούς συμπατριώτες περνώντας τους στις απέναντι ακτές χαρίζοντας ζωή μέσα στον όλεθρο.

Μου περιέγραφε πώς μάζευαν μύδια και νόστιμα όστρακα στην ακρογιαλιά.

Κι όταν ήρθε η φρίκη, κανείς δεν σκέφτηκε το χρυσάφι. Το μόνο που άρπαξαν μέσα από τις φλόγες ήταν τα άγια εικονίσματα και τα  λείψανα των Αγίων . Αυτός ήταν ο αληθινός τους θησαυρός∙ η πίστη τους, η Παναγία τους, η Πατρίδα μας.

Πώς να μη ραγίζει η καρδιά, όταν συλλογίζομαι τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έφτασαν φτωχοί, πονεμένοι, ξεριζωμένοι στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, στη Μακεδονία, αφήνοντας πίσω πατρίδες αιώνων, τα σπίτια, τους ναούς, τα κοιμητήρια των γονιών τους. Άντρες που δούλεψαν νύχτα-μέρα για να θρέψουν τις οικογένειές τους∙ γυναίκες που, γιατί κρατούσαν την καθαριότητα και το άρωμα της Σμύρνης, τις φώναζαν ειρωνικά παστρικές. Κι όμως στάθηκαν δυνατές και γέννησαν καινούργιες γειτονιές, Νέα Σμύρνη, Νέο Κορδελιό, Νέα Ιωνία, Νέα Μουδανιά....

Αυτές οι πατρίδες δεν είναι λησμονημένες. Είναι η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ που καίει μέσα μας. Είναι οι ρίζες που μας κάνουν να σκιρτούμε όταν βεβηλώνεται το ιερό όνομα της Παναγίας στην Εθνική Πινακοθήκη. Όταν προσβάλλεται η πίστη μας, τα ιερά και τα όσια του πονεμένου λαού μας.

ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ για αυτό και εμείς ξέρουμε από προσφυγιά.

Αιωνία η μνήμη των ηρώων και των μαρτύρων της Σμύρνης και του Πόντου.

Δεν ξεχνώ. Δεν παραδίνομαι.

Γιατί η γη των πατέρων μας είναι ζωντανή στις καρδιές μας –

και η φωνή τους ψιθυρίζει ακόμη:

Πίστη,  Γαλάζια Πατρίδα, Οικογένεια.

Ένας παλμός που ενώνει όλους τους Έλληνες ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ.